Rozdział 7

-Malfoy, co ty tu robisz?- Głos Wybrańca odbił się echem po kamiennym korytarzu.
-Idę do siebie- mruknął w odpowiedzi blondwłosy mężczyzny, nie zaszczycając Harry'ego nawet krótkim spojrzeniem.
-Co?! Kazałem ci pilnować Hermiony!- Nim Draco się zorientował jego rozmówca doskoczył do niego i przyparł do zimnej ściany.
-Jak jesteś taki mądry to sam z nią siedź- wysapał chłopak odpychając jednocześnie od siebie napastnika.
-Czy ty się nigdy nie nauczysz wykonywać rozkazów?!- Wściekłe krzyki bruneta były słyszane nawet przez czarodziei znajdujących się na drugim końcu jaskini i spowodowały, że po chwili z byłym ślizgonem, znaleźli się w korytarzu całkiem sami.
-Co tu się dzieje?!- Znikąd wyłonił się wysoki, czarnowłosy mężczyzna i stanął naprzeciw Draco, udaremniając mu tym samym możliwość ucieczki.
-Ten kretyn nie potrafi nawet wykonać prostego rozkazu- syknął zielonooki i zmierzył wrogim spojrzeniem blondyna.
-Nie będę siedział nadaremnie ze zdrajczynią- po raz pierwszy to młody Malfoy podniósł głos i wbił swoje stalowe tęczówki w stojącego przed nim Severusa.
-Ktoś musi jej pilnować!
-To sam marnuj czas ze swoją durną przyjaciółeczką!
-Chcesz powiedzieć, że masz coś lepszego do roboty zidiociała fretko?!
-Żebyś wiedział złoty chłopcze od siedmiu boleści!- Mimo, iż na ustach starszego mężczyzny pojawił się nieznaczny uśmiech spowodowany obserwacją tych dwóch chłopców, kiedy zobaczył, że bliscy są bójki postanowił przypomnieć im o swojej obecności.
-Dobra panienki, koniec tej przepychanki- mruknął powodując tym chwilę konsternacji u swoich towarzyszy. -Rozwiążecie to bez świadków. Zapraszam do mnie- dodał po chwili uśmiechając się do siebie w myślach, kiedy obaj młodzi mężczyźni, bez słowa sprzeciwu, ruszyli za nim.

***

Ron Weasley sam nie wiedział kiedy i w jaki sposób znalazł się w opuszczonej części jaskini, gdzie przetrzymywana była Hermiona. Ale kiedy ocknął się z letargu, uświadomił sobie, że znajduje się tuż przed celą dziewczyny.
-Widzę, że stanowię tu jakąś atrakcję- mruknęła brunetka i podniosła się z ziemi.- Mogę wiedzieć co cię do mnie sporwadza?- Spytała siadając pod ścianą i badawczo przypatrując się rudowłosemu.
-Sam nie wiem- szepnął po chwili chłopak, stając tuż przy magicznej barierze, która oddzielała go od ukochanej.
-Świetnie- mruknęła ta w odpowiedzi, po czym między dwójką dawnych przyjaciół zapadła głucha cisza.

***

-Po co jej pilnować skoro i tak nie ucieknie? -Draco zdawał się tracić cierpliwość, a zmęcznie tylko potęgowało jego nerwowość.
-Nie o to chodzi co ona może zrobić, ale co mogą zrobić inni- młody, czarnowłosy czarodziej spokojnie cedził słowa, masując skorń, co świadczyło o jego chwilowym braku koncentracji.
-Kogoś konkretnego masz na myśli?- Blondyn znał odpowiedź na swoje pytanie, ale nie zamierzał łatwo zrezygnować z dręczenia swojego tymczasowego przełożonego.
-Dobrze wiesz, że chodzi mi o Rona- westchnąl Harry i spojrzał znudzonym wzrokiem na Severusa, który odkąd tylko znaleźli się w jego gabinecie, nie odezwał się ani słowem.
-A co on może? Wyciągnie ją stamtąd?- Prychnął jasnowłosy i oparł się o kamienną ścianę.
-Nie posiada odpowiednich do tego umiejętności. Ale to może go do reszty pogrążyć, wszyscy wiemy w jakim jest stanie psychicznym- mruknął brunet w odpowiedzi i znudzony przymknął ciążące mu od paru dni powieki.
-To pilnujmy rudzielca, a nie tej szmaty- na te słowa chłopaka, milczący, wysoki mężczyzna nieznacznie się skrzywił, ale nic nie powiedział.
-Ktoś powinien obserwować Hermionę, analizować jej zachowania i na razie padło na ciebie Malfoy- Potter  wbił w niego wściekłe spojrzenie i zanim ten zdążył się odezwać, szepnął jeszcze- a twoje obiekcje zupełnie mnie nie interesują.- Po chwili szybkim krokiem opuścił pomieszczenie i zniknął w pełnym ludzi korytarzu.

***

-Długo zamierzasz się tak gapić ?- Hermionę dawno już zaczęło nurzyć towarzystwo jej byłego chłopaka.
-Po prostu nie mogę uwierzyć, że tu jesteś. Tak długo na to czekałem- zamilkł na chwilę powstrzymując łzy, które czuł pod powiekami.- I wierzyłem, że w końcu wrócisz- dodał po chwili łamiącym się głosem, jednak jego wyznania nie zrobiły na dziewczynie żadnego wrażenia. Zamiast tego uśmiechnęła się tylko do rudowłosego litościwie i zmrużyła powieki.
-Żałosne- szepnęła na tyle głośno, by chłopak ją usłyszał.
-Hermiona, proszę...
-O co?- Spytała ta szorstko i utkwiła znudzone spojrzenie w brudnej podłodze, licząc na to, że na dobre zniechęci tym swojego rozmówce.
-Wróć- to jedno płaczliwym tonem wypowiedziane słowo, wywołało jedynie ironiczne uniesienie lewej brwi u kobiety.- Wiem, że gdzieś tam w środku jest ta dziewczyna, którą pokochałem. Ta, która przez tyle lat pomagała Harry'emu i ta sama, która nie tak dawno temu postanowiła poświęcić własne życie dla przyjaciół i ocalić tym samym moją siostrę.
-Liczysz na to, że się wzruszę?- Słysząc oziębły ton dziewczyny, Ron usiadł na ziemi podkulając kolana i przymknął oczy.
-Liczę, że się nie poddasz. Że będziesz walczyć- mruknął zrezygnowany i wplótł chude palce w swoje brudne włosy.
-Walczyć? Nie bądź śmieszny- parsknęła kobieta.- O co twoim zdaniem miałabym walczyć?
-O nas- męski glos zawisł w powietrzu, ale zaraz po tym dało się słyszeć cichy śmiech.
-Nie ma żadnych nas-burknęła.- Naprawdę uważasz, że jesteś tak wartościowym człowiekiem, żeby Hermiona, którą znasz i która jak twierdzisz jest gdzieś we mnie, miałaby podjąć się tak trudnej walki tylko po to, by żyć w tym burym świecie z waszymi durnowatymi znajomymi i związać się z tobą?- Między obojgiem zapadła dłuższa cisza, a chłopak czuł jak jego powieki zaczynają coraz mocniej szczypać.
-Wierzę, że jeśli pragnie się czegoś z całego serca i duszy to to się w końcu wydarzy- tym razem głos Rona był smutny, ale stanowczy.
-Jeśli to prawda to jesteś bardziej żalosny niż myślałam. Żyjesz samą nadzieją i źle na tym wyjdziesz.
-Nie ma nic złego w marzeniach.
-Tyle, że twoim marzeniom brak logiki- mruknęła brunetka w odpowiedzi i zwróciła swoje spojrzenie na chłopaka.
-To, że coś nie jest logiczne, nie oznacza, że nie jest prawdziwe- szepnął rudowłosy patrząc prosto w orzechowe tęczówki.
-Nic tym nie zdziałasz.
-Ty swoim negowaniem nie pozbawisz mnie nadziei, a wiesz dlaczego? Bo mam marzenie, cel do którego będę dążył za wszelką cenę, nawet jeśli wydaje ci się to głupie czy bezsensowne. I dopóki będę żył, nie przestanę o ciebie walczyć- wzrok chłopaka stał się bardziej natarczywy, jednak ani jego spojrzenie ani słowa nie zdawały się robić na dziewczynie wrażenia.
-Dlaczego?- Po chwili jej spokojny głos dotarł do uszu chłopaka i wywołał tym samym lekki uśmiech na jego piegowatej twarzy.
-Bo cię kocham. I zawsze będę.

***

Przepraszam za długość rozdziału, ale chciałam dodać go wcześniej szczególnie, że wyjeżdzam i nie będę miała dostępu do internetu. Składa się jedynie z dialogów i nie mam czasu nikogo o nim powiadomić, ani nie jestem w dalszym ciągu w nastroju, by czytać blogi dramione, więc przepraszam, że od jakiegoś miesiąca nic nie skomentowałam.